Τον τελευταίο μήνα μαζεύτηκαν πολλές πληροφορίες στο κεφάλι μου για ένα συγκεκριμένο θέμα και με ανάγκασαν να φιλοσοφήσω. Κατέληξα να κουβεντιάζω με τον εαυτό μου, πίνοντας καφέ και κοιτώντας έξω απ' το παράθυρο του αυτοκινήτου. Δίπλα μου καθόταν η αφορμή της σκέψης μου, ο πατέρας μου. Για να μην γίνω και άδικος ,η συζήτηση μαζί του ξεκίνησε δυνατά και ωραία για άσχετο θέμα και συντόμως σκάτωσε ,δίνοντας μου την αφορμή να αναρωτηθώ "γιατί καλοί γονείς βγάζουν κακά παιδιά και τούμπαλιν" . Και εδώ ακριβώς βρίσκεται η μαγκιά του συλλογισμού, που λέει : ποιος είναι καλός ,ποιος είναι κακός και ποιος είναι γονέας ; Ο Osho υποστήριζε πως οι γονείς γίνονται ένα πέρασμα συνειδητότητας για το παιδί που φέρνουν στον κόσμο και τίποτα παραπάνω. Ονομάζουν το ένα τους παιδί "καλό" και το άλλο "κακό" αναλόγως με το πόσο εγκρίνουν την συμπεριφορά του και προσπαθούν να το εμποτίσουν με τις γνώσεις τους για να το "οχυρώσουν" και να του "μάθουν" να φυλάγεται απ' τους κινδύνους της ζωής. Πούτσες μπλε -είπε η Στρουμφίτα- ! Στην πραγματικότητα κανείς δεν ξέρει τίποτα και το σωστό θα ήταν να αφήνουν οι γονείς τα παιδιά να αναπτύξουν μόνα τους την προσωπικότητα τους. Την τελευταία πρόταση μπορώ να την στολίσω και με ωραίες λεξούλες όπως "εγωισμός" ,"υπερπροστατευτισμός", "υποχόνδρια γονεϊκή αγάπη" και λοιπά ρομαντικά/φιλοσοφικά λόγια που δεν έχουν κανένα νόημα αν δεν τα κατανοήσεις. Και για να μην το κουράζω άλλο ,ορίστε η σκέψη μου ,σαν καρατιά : Νόμος δράσης -αντίδρασης του Νεύτωνα. Όσο ταΐζουν με κοινωνικό καθωσπρεπισμό οι γονείς το παιδί ,αυτό τόσο πιο πολύ αντιδρά ,τις περισσότερες φορές υποσυνείδητα. Έχω δει -εγώ και όλος ο κόσμος- παιδιά παπάδων/γιατρών και άλλων "επιφανών κοινωνικά" ανθρώπων ,να γίνονται ότι δεν θα ήθελαν ποτέ οι γονείς τους. Και απ' την άλλη, παιδιά μεγαλωμένα σε ζόρικες καταστάσεις ,με ένα εγκεφαλικό checkmate να βγαίνουν απ' τα σκατά που κολυμπούσαν. Σε όλες τις περιπτώσεις έχει μεγάλη σημασία ο χαρακτήρας του παιδιού. Σαν -δικό μου- συμπέρασμα , ο κοινωνικός ρόλος δεν λέει σχεδόν τίποτα για το ποιόν του χαρακτήρα ενός ατόμου και συνεπώς είναι μεγάλο λάθος να φιλτράρεις τις πράξεις του και την ζωή του ,μέσα από τον κοινωνικό του ρόλο. Το πόσα φράγκα παντελονιάζει ή το πρόσωπο που δείχνει στον δρόμο ,δεν λένε τίποτα για το ποιος πραγματικά είναι και πως συμπεριφέρεται στις διαπροσωπικές του σχέσεις. Το ότι βγάζεις δυο χιλιάρικα τον μήνα ,δεν σε κάνει αυτομάτως και "καλό" γονέα.
 Κάνω και έναν αυθαίρετο συλλογισμό ,σαν αναλογική, έτσι επειδή μου ήρθε. Στην Μεγάλη Ελλάδα των Βαλκανίων που μόλις προσθαλασσώθηκε, σε μια τεράστια θάλασσα ΣΚΑΤΟΥ ,απ' την ξέφρενη πτήση της προς την ανάπτυξη, θα έπρεπε να υπάρχουν αρκετοί ωραίοι άνθρωποι.
        Μια εμβόλιμη ένεση ελληνικού ρεαλισμού:
(από μπαλκόνι σε μπαλκόνι)
                                                  -Τι φωνάζεις έτσι μωρή μαλάκω τρεισήμισι  η ώρα το μεσημέρι ;
                                                  -Πως μιλάς έτσι ρε τσογλαναρά; Από μικρός είχες τεράστια γλώσσα γιατί δεν στην έκοβε η πουτάνα η μάνα σου. Κάτσε να 'ρθεί ο άντρας μου και θα σε στείλει στο νοσοκομείο.
                                                  -Θα μου κλάσει τ' αρχίδια ο ρωσοπόντιος. Έτσι πες του ...
                                  

Εδώ χωράνε πολλά λόγια αλλά όλα καταλήγουν στο ίδιο σημείο : είναι θέμα πνευματικής καλλιέργειας,αυτό και όλα όσα έχουν να κάνουν με ανθρώπινες σχέσεις. Οπότε το κόβω εδώ.
Δεν έχει νόημα να συνεχίσω να γράφω.Αν κάποιος βρήκε την αφορμή να πει και αυτός δυο κουβέντες με τον εαυτό του, καλώς.